Θέατρο Εκάτη, Αθήνα
Κριτική θεατρικής παράστασης
14 Ιανουαρίου 2018
Toυ αρχισυντάκτη Νίκου Κολίτση
«-Σε τι κόσμο πας να με ρίξεις;
-Στον κόσμο του γάμου, αφέντη μου».
Ο Ποιητής του Έρωτα, Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα, δημιούργησε, πριν ενενήντα χρόνια, τον Περλιμπλίν και τη Μπελίσα και το θέατρο Εκάτη, πιστό στην ποιότητα του κλασικού ρεπερτορίου, επέλεξε το αριστουργηματικό έργο-ύμνο στον έρωτα, του Ισπανού συγγραφέα, σε σκηνοθεσία Βαλεντίνης Λουρμπά, με θεματική μια δραματική ιστορία αγάπης -ενδεδυμένη με τη μελωδία κιθάρας- και έρωτα στις δύο διαστάσεις του, εγκεφαλικός και σωματικός.
Πιο συγκεκριμένα, η Παραλλαγή ερωτικού τραγουδιού του Λόρκα για το love story του γάμου ενός ηλικιωμένου άντρα με μια όμορφη και νέα γυναίκα, γίνεται το όχημα της σύγκρουσης ανάμεσα στον πνευματικό και το σαρκικό έρωτα. Ταυτόχρονα, ζωντανεύει τις χαρές και τις λύπες του έρωτα και της αγάπης, αγγίζοντας, την ίδια στιγμή, ευαίσθητες χορδές με τη διαχρονικότητα του έργου και το μεγαλείο της ανθρώπινης ψυχής, στην απόλυτη υπέρβασή του.
«Η ψυχή είναι για τους αδύναμους, για τους σακατεμένους ήρωες, για τα αρρωστιάρικα πλάσματα».
Highlights: η live κιθαριστική απόδοση των τραγουδιών επί σκηνής, οι σωστές φωνές των ηθοποιών, με τη φωνή της πρωταγωνίστριας να κερδίζει… συμβόλαιο για single, η ατμοσφαιρικότητα της παράστασης, το ποιητικό σενάριο, ο καθαρός θεατρικός λόγος, η λυρικότητα της ποίησης του Λόρκα και η οπτική του ποιητή στην αξία του έρωτα, η εκφραστικότητα στην ερμηνεία των ηθοποιών, η ιδιαιτερότητα του χώρου σε σημείο να νιώθεις, ορισμένες φορές, ότι αποτελείς μέρος του σκηνικού και κομμάτι της εποχής στην οποία εκτυλίσσεται το έργο, οι στιγμές που οι θεατές συμπάσχουν με τον πρωταγωγιστή, το έντονο μουσικό στοιχείο, που απαλύνει το αντίστοιχο δραματικό της παράστασης, η αίσθηση μιας γλυκιάς νοσταλγίας, που λειτουργεί λυτρωτικά, οι εναλλαγές κωμικών και δραματικών στοιχείων, που εντείνουν το ενδιαφέρον
«Βρίσκομαι πια μακριά απ’ τον κόσμο και απ’ τη γελοία ηθική των ανθρώπων».
Σκηνοθεσία: η σκηνοθεσία της Βαλεντίνης Λουρμπά και οι επιλογές των αντίστοιχων ρόλων των ηθοποιών ήταν πετυχημένες, με ορισμένα νοηματικά κενά και σεναριακά άλματα, να μην αναιρούν την ευαισθησία της σκηνοθετικής ματιάς και της συνολικής προσπάθειας
Ηθοποιοί: με πρωταγωνιστική σειρά: Χρήστος Αυλωνίτης: (Περλιμπλίν), Αργυρώ Λογαρά (Μπελίσα), Δώρα Τζερουνιάν (Μαρκόλφα), Κώστας Κονταράτος (μάνα και πατέρας)
• η ενσάρκωση των ρόλων των ηθοποιών είναι ορθολογική, με ισόποση δόση συναισθήματος
«Να μην αγαπάς και να καίγεσαι. Μεγαλύτερη κόλαση δεν υπάρχει».
Κοστούμια, Μουσική, σκηνικά, φώτα:
• λιτά σκηνικά περιορισμένων αξιώσεων για το περιβάλλον του σεναρίου
• ήχος (μουσικές γέφυρες) και φωτισμός είχαν προβλήματα συντονισμού
• τα κοστούμια είχαν αισθητική και ήταν ταιριαστά με τους ήρωες και τους χαρακτήρες τους
Iδανικό soundtrack:
"Όσοι αγαπάνε κι όσοι πονάνε
τα μάτια κλείνουν και γελάνε
Κάτι τους δένει και μοιάζουν ξένοι
τα χέρια ανοίγουν και πετάνε..."
Eνδελέχεια - "Κάτι τους δένει" (όσοι αγαπάνε), 2008
Μοre things to do:
• ο χρόνος για την κορύφωση του δράματος και της απογείωσης της συναισθηματικής έντασης θα μπορούσε να είναι περισσότερος
• οι λαϊκότροπες μουσικές επιλογές δεν ήταν στο ύφος του Λόρκα
«Ν’ αγαπάς σημαίνει να σπαρταράς σε σεντόνια ξεσκισμένα από την αϋπνία. Γιατί αγάπη δεν είναι ένας τρυφερός παράδεισος μα η βίαιη επίθεση της λαίλαπας νερού και φωτιά».
Credits: Γράφτηκε το 1928 και παίχτηκε για πρώτη φορά το 1933 τρία χρόνια πριν την δολοφονία του Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα.
Θέατρο Εκάτη
ΕΚΑΤΗΣ 11
τηλέφωνο 2106401931
Συγγραφέας: Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα
Μετάφραση -προσαρμογή: Θίασος Λεπτουργείον
Σκηνοθεσία: Βαλεντίνη Λουρμπά
Παίζουν οι ηθοποιοί με αλφαβητική σειρά
Χρήστος Αυλωνίτης: Περλιμπλίν
Κώστας Κονταράτος: Μάννα και Πατέρας
Αργυρώ Λογαρά: Μπελίσα
Δώρα Τζερουνιάν: Μαρκόλφα
Βοηθός σκηνοθέτη: Δώρα Τζερουνιάν
Ενδυματολόγος - Σκηνογράφος: Σώντη Πάλου
Μουσική επιμέλεια: Σωτήρης Σώτης
Δημόσιες σχέσεις: Pandy Vapa
No comments:
Post a Comment
Note: Only a member of this blog may post a comment.