«Δεν θέλω πια ασκήσεις να λύνω, θέλω αόρατος να γίνω!» εύχεται ο Τονίνο καθώς για
άλλη μια φορά φτάνει αδιάβαστος στο σχολείο κι η ευχή του… ευθύς
πραγματοποιείται!
Τί σημαίνει όμως είμαι αόρατος – είμαι ορατός, στις σχέσεις με τους φίλους, τους γονείς,
τους δασκάλους, τον έξω κόσμο; Κι αν η ζωή έχει στην αρχή πλάκα, αόρατος να κάνω
σκανταλιές, να αποφεύγω το διάβασμα, να μην πληρώνω εισιτήριο στο λεωφορείο, να
μην έχω ευθύνες, να φέρνω τα πάνω – κάτω στους κανόνες του κόσμου των μεγάλων,
πόσο διαρκεί αυτή η χαρά όταν ως επίπτωση, αφού δεν είμαι πλέον ορατός, προκαλεί
την απομόνωση και τη μοναξιά;
Μήπως τελικά η απομόνωση είναι που με κάνει πραγματικά αόρατο;